Tasmanie. Onderweg naar Corinna

Een vriendelijk ochtendzonnetje begroette ons. Wij hadden zo'n 230 km voor de boeg en volgens John, de eigenaar van ons laatste resort, genoeg tijd om onderweg een paar kleine, bijzonder mooie wandelingetjes te maken. Hij had helemaal gelijk.
Het eerste wandelingetje (30 min.) was zo bijzonder! Alles in het bos was met een dikke laag mos bedekt, niets keurig opgeruimd, zoals bij ons maar veel stronken en dode takken als voedingsbodem voor mossen en schimmels. De paden waren keuig onderhouden. Bert zei dat het leek of hij in een filmdecor liep en ik voelde mij "Alice in wonderland", met varens zo groot als palmbomen. Ik wist niet waar ik kijken moest, alles zo mooi en bijzonder en de sprankjes zonneschijn die er wisten door te dringen gaven het een vriendelijk aanzicht.
Niet voor niets is dit gebied (Cradle mountain area)nr 1 op de Unesco werelderfgoedlijst voor natuurlandschappen. De lijst waarop de Grand Canyon pas op nr 4 staat! (Volgens het tasmaanse verkeersbureau tenminste.)
Ook de andere wandelingetjes waren zeker de moeite waard maar brachten ons niet zo in vervoering als die eerste.
Na het derde wandelingetje reden wij het natuurpark uit en al gauw veranderde het landschap. Het werd ruiger en in onze fantasie zagen wij de Uruk-Hai er in rondlopen.( Al weten wij dat de opnames van "In de ban van de ring" in Nieuw-Zeeland waren.)
Wij reden een dorpje in en moesten wat boodschappen doen en tanken, want winkels en benzinepompen zijn dun gezaaid in deze uithoek van de wereld. In Derwent Bridge hadden wij ons lesje geleerd. Geen B&B maar self catering ditmaal. Maar Derwent Bridge had niet meer dan 14 inwoners, een hotel, snackbar met benzinepomp en 5 chaletjes.Nergens waren brood of melkproducten te krijgen. Wat blikjes groente, cup a soup en noedels, dat was alles. Gelukkig had de snackbar pizzas. Maar nu wilden wij beslagen ten ijs komen, de komende 5 dagen zijn immers ook self catered.
Het landschap werd weer vriendelijker, wij reden weer door bossen waar het helaas kortgeleden gebrand had, de grond smeulde nog.
Toen werd het weer groen en steeds dichtbeboster, eindeloze kilometers zonder tegenliggers maakte het moeilijk je ogen open te houden. De asfaltweg werd smaller, het werd een gravelweg en toen waren wij dan bij de Pieman-river. Om over te steken moesten wij op een bel drukken om het pontje (zoiets als bij Ilpendam) onze kant op te laten komen. 20 dollar (15 euro) armer kwamen wij in Corinna aan.
Corinna is een oud (goud) mijnwerkersstadje gelegen in een van de meest afgelegen en mooiste gebieden van de wereld (volgens de gids). Het ligt in het regenwoud en de huisjes zijn gebouwd in de stijl van de vroegere mijnwerkershuisjes. Van binnen gelukkig voorzien van alle moderne luxe. Wij hadden er al snel onze draai gevonden.
In de schemering konden wij een tijdje genieten van een Walibi die rondscharreldde op de veranda van de buren.